Колер неба хмары ўслалі густа.
Цемень цісьне долу.
Цішыня.
Белы сьвет зьмярцьвеў
і стаўся пусткай
нябывалай...
Рук ня ў стане ўзьняць.
Чую плач, вар’яцкі, дзікі рогат,
а ратунку ня было й няма.
За плячмі –
этапная дарога,
прад вачмі –
ня першая турма...
І бязьлістая, сівая восень,
і пакутная, як пекла, ноч...
Мне ў часіну гэтую здалося:
пазычаюць зраду праз вакно...
Скамянела, сьцішылася сэрца.
Кроплі сьлёз...
Разгойданая муць...
Няўжо тут цярпеньня боль парвецца?
Няўжо тут я сьмерць сваю прыйму?
|
|
